appressu

  1. Chi veni, ntô spaziu, sùbbitu arreti a quarchi cosa, senza autru ntô menzu.
    Vegnu appressu a tia, picchì ju nun sacciu la strata.
    La mè casa nun è chista ccà, è chidda appressu.
  2. Chi veni, ntô tempu, sùbbitu doppu a quarchi fattu.
    Pi com’ora finemu stu travagghiu, lu restu lu facemu appressu.
  • [appressu]
  • AFN: /apprɛːssu/

ap | près | su

Cuntrazzioni dû sicilianu a pressu, veni dû latinu ad prĕssum, chi voli diri ntô vicinu.

doppu

avanti, prima

accantu

  • L'Orìgini di lu Munnu, Giuvanni Meli