cutiô

Francupruvinzali/Arpitanu (ORB)

Sustantivu

cutiô s m (o cutél)

1. cuteddu

Prununza

• [cutiô]
• AFN: /ky'tjoː/
• Sillabbazzioni: cu | tiô

Etimuluggìa / Dirivazzioni

Veni di lu latinu "cultellus".

Palori currilati

mengier, vêrro, assièta

Paraguni

• occitanu: cotèl
• francisi: couteau