manu
manu s o pl f
- Estremità dî membra supiriuri di l’èssiri umanu, ca si adòpira pi nguantari o spustari li cosi.
- La manu havi cincu jìrita.
- Avanti chi si mancia, s’ hannu a lavari li manu.
- Na banna, quannu di na cosa orizzuntali si nni ponnu distìnguiri dui parti opposti.
- L’italiani guìdunu a manu dritta, li ngrisi guìdunu a manu manca.
- In sensu figuratu, n’aiutu.
- Brasi nun c’a facìa a mmuttari lu friggideri, e Peppi ci desi na manu.
- La manera di travagghiari di n’artista o d’un mastru, chi si po’ riscuntrari ntê sò òpiri.
- Nta stu quatru si vidi bona la manu di Rembrandt.
- Nta nu jocu chi si fa’ a turni, la jucata d’un sìngulu jucaturi o puru la siquenza dî jucati sìnguli di ogni jucaturi.
- Nta sta manu mi nisceru carti boni; po’ èssiri chi vìnciu sta vota.
- [mànu]
- AFN: /ˈmanu/
mà | nu
manu
Veni di lu latinu aquivalenti “manus”.
- Na manu lava l’autra, e’ tutti dui làvunu la facci. Aiutànnusi a vicenna s’ottènunu risultati.
- Tira petri e ammuccia manu. Si dici di cù fa’ n’azzioni forti, però ppoi lu niga pi nun pagàrini li cunsiquenzi.
|
|
- Ditirammu, Giuvanni Meli
- L'Orìgini di lu Munnu, Giuvanni Meli