Na manu

manu s o pl f

  1. Estremitàmembra supiriuri di l’èssiri umanu, ca si adòpira pi nguantari o spustari li cosi.
    La manu havi cincu jìrita.
    Avanti chi si mancia, s hannu a lavari li manu.
  2. Na banna, quannu di na cosa orizzuntali si nni ponnu distìnguiri dui parti opposti.
    Litaliani guìdunu a manu dritta, li ngrisi guìdunu a manu manca.
  3. In sensu figuratu, n’aiutu.
    Brasi nun ca facìa a mmuttari lu friggideri, e Peppi ci desi na manu.
  4. La manera di travagghiari di n’artista o d’un mastru, chi si po’ riscuntrari ntê sò òpiri.
    Nta stu quatru si vidi bona la manu di Rembrandt.
  5. Nta nu jocu chi si fa’ a turni, la jucata d’un sìngulu jucaturi o puru la siquenza dî jucati sìnguli di ogni jucaturi.
    Nta sta manu mi nisceru carti boni; po èssiri chi vìnciu sta vota.
  • [mànu]
  • AFN: /ˈmanu/

mà | nu

manu

Veni di lu latinu aquivalenti “manus”.

  • Na manu lava lautra, e tutti dui làvunu la facci. Aiutànnusi a vicenna s’ottènunu risultati.
  • Tira petri e ammuccia manu. Si dici di cù fa’ n’azzioni forti, però ppoi lu niga pi nun pagàrini li cunsiquenzi.
  • Ditirammu, Giuvanni Meli
  • L'Orìgini di lu Munnu, Giuvanni Meli


Manu

manu s f (o mani)

  1. manu

Veni di lu latinu "manus".