scorcia s f (puru scrittu scoccia)

  1. La parti cchiù esterna, chi si po’ distìnguiri e spàrtiri dâ parti d’intra, d’un fruttu o d’un àrvulu, o pi estinsioni, di autri cosi, puru in sensu figuratu.
  • [scòrcia]
  • AFN: /s̪kɔːrt͡ʃa/

scòr | cia

Veni di lu latinu cortex.