strumientu

Calabbrisi centru-miridiunali (RC VV CZ)

Sustantivu

strumientu s m

1. strumentu, strummentu

Prununza

• [strumièndu]
• AFN: /stru'mjɛndu/
• Sillabbazzioni: stru | mien | tu

Etimuluggìa / Dirivazzioni

Veni dû latinu "instrumentum".

Palori currilati

mùsica