abbientu singulari maschili (puru scrittu abbentu)

  1. attu di ripusari; attu d'èssiri quietu; paci.
  • [abbientu]
  • AFN: /abˈbjɛnt̪u/, /abˈbjɛnd̪u/

ab | bien | tu

Veni forsi di lu latinu "adventus".

abbentu