rumitu

Sicilianu

Sustantivu

rumitu s m (puru scrittu rimitu)

1. cui s'apparta dû munnu, cui campa sularinu

Prununza

• [rumitu]
• AFN: /ɾuˈmit̪u/

Sillabbazziuni

ru | mi | tu

Furma cunzigghiata

rimitu

Etimuluggìa / Dirivazzioni

Dû latinu eccrisiàsticu "eremita" (dirivatu di "eremus", disertu).

Palori currilati

locu, sulu

Traduzzioni

talianu: eremita, romito spagnolu: eremita, ermitaño

francisi: ermite ngrisi: hermit