vindita
Sicilianu anticu
Sustantivu
vindita s f, furma antica (1328) di "vìnnita".
Prununza
[vìndita]
Sillabbazziuni
vin | di | ta
Etimuluggìa / Dirivazzioni
Stu sustantivu n sicilianu anticu veni di lu latinu "vènditus".
Palori currilati
vindituri, vindiri, vindicioni
Traduzzioni
|
|
Noti / Rifirenni
- Statuti dâ citati di Girgenti, 1328